شهناز شهرجردی

چکیده زمینه وهدف: هدف تحقیق حاضر بررسی عارضه های اندام فوقانی کیفوز و لوردوز کمری می باشد. این ناهنجاری ها ی مهره ای فرایندی پیچیده و پویا می باشند که در ستون پشتی- کمری رخ می دهند. این تحقیق به بررسی تاثیر روش تمرینی به عقب دویدن بر عارضه های کایفوز و لوردوز کمری می پردازد. مواد و روش ها: نوع تحقیق ما نیمه تجربی می باشد. در این پژوهش 32 نفراز دانشجویان دخترکه دارای ناهنجاری های کایفوز و لوردوز کمری بودند به دو گروه (گروه تجربی و گروه کنترل) تقسیم شدند و گروه تجربی به مدت 8 هفته تمرین اصلاحی به عقب دویدن را انجام دادند. اما گروه کنترل مانند روزهای قبل به فعالیت عادی روزانه خود پرداختند. یافته ها: براساس میانگین و انحراف استاندارد گزارش شده در این جدول، میانگین های درجه کیفوز در گروه تمرینی از 33/9±18/61 به 47/8±18/46 و درجه لوردوز از 58/11±12/46 به 55/11±37/44 کاهش پیدا کرده اند. همچنین بر اساس نتایج آزمون ویلکاکسون درجه کیفوز و لوردوز کمری در گروه تمرینی در مرحله پس آزمون نسبت به مرحله پیش آزمون کاهش معنی داری داشتند (001≥ P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده استفاده از تمرینات اصلاحی به عقب دویدن می تواند به کاهش ناهنجاری هایی مانند کایفوز پشتی و لوردوز کمری شود.