مقاله حاضر، به بررسی و تحلیل گفتمان اسلام گرای انقلابی امام خمینی بر اساس نظریه گفتمان لاکلا و موفه می پردازد. تحلیل گفتمان از قابلیت خاصی برای توضیح شیوه گفتمان سازی، نقش عاملیت سیاسی رهبران، منازعات گفتمانی و چرایی هژمونیک شدن گفتمان های مختلف برخوردار است. این نوشتار درصدد پاسخ به این پرسش است که چگونه با روش تحلیل گفتمان، نحوه هژمونیک شدن گفتمان اسلام گرای انقلابی امام خمینی در تقابل با گفتمان های رقیب تبیین می-شود؟ برای پاسخ به پرسش مذکور، این پژوهش، انگاره ذیل را مطرح می کند که گفتمان سیاسی امام خمینی با سرمایه اجتماعی خاصی که از بطن جامعه شیعی برخاسته بود و با تاریخ، ارزش ها و باورهای ذهنی آحاد جامعه ایرانی انطباق داشت و همچنین از اعتبار و دسترسی بالایی نسبت به دیگر گفتمان ها برخوردار بود توانست در رقابت با دیگر گفتمان های رقیب از بالاترین مزیت و هژمونی سیاسی و اجتماعی برخوردار شود. در کشاکش رقابت گفتمان های رقیب پیش از انقلاب آن گفتمان هایی توانستند جایگاه خود را حفظ نماید که به نحوی از انحاء با گفتمان انقلاب اسلامی و بویژه با گفتار امام خمینی(ره) ارتباط معنایی پیدا کنند.
