با توجه به افزایش روزافزون انتشار CO2 حاصل از احتراق سوخت های فسیلی در کشور، نیاز به برآورد میزان تخریب حاصل از آنها بر روی محیط زیست احساس می شود. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیرات مصرف برق و حمل و نقل جاده ای بر محیط زیست ایران طی دوره ی 2015-1980 است. در این زمینه استفاده از شاخص های ((ردپا)) به همراه مدل های اقتصادی- محیط زیستی جهت کمی کردن فشارهای وارد بر محیط زیست روش مناسب و مطمئنی است. در این مطالعه از چهار شاخص اندازه گیری تخریب محیط زیست شامل: ردپای اکولوژیکی، ردپای کربن، ردپای آب و انتشار CO2 استفاده شده است. پس از جمع آوری داده ها، پایایی متغیرها با استفاده از آزمون ریشه واحد پرون و بررسی ارتباط بلندمدت بین متغیرها توسط آزمون ARDL انجام شده است. روش علیت گرنجر VECM هم در این مطالعه جهت بررسی ارتباط متقابل بین متغیرها و همین طور جهت علیت آنها مورد استفاده قرار گرفته است. مدل مورد استفاده در این مطالعه مدل STIRPAT است که در آزمون های مذکور یک مرتبه مدل پایه بدون حمل و نقل جاده ای و یک مرتبه به همراه حمل و نقل جاده ای در نظر گرفته شده است. نتایج با استفاده از نرم افزار EViews 10 نشان دهنده ی رابطه ی معکوس U شکل بین همه ی شاخص های تخریب محیط زیست (بجز ردپای کربن) و تولید ناخالص داخلی است که به موجب آن فرضیه کوزنتس در ایران تایید می شود. شواهد نشان می دهد افزیش تولید ناخالص داخلی سبب افزایش تمام شاخص های تخریب محیط زیست (بجز ردپای کربن در دوره ی دوم) شده است. همچنین نتایج آزمون ها نشان می دهد که شهرنشینی اثر قابل توجه و شدیدی را روی ردپای اکولوژیکی و ردپای آب گذاشته است در حالیکه روی ردپای کربن اثر مثبتی دارد. مصرف برق با توجه به استفاده ی بالا از سوخت های فسیلی در نیروگاه ها و افزایش انتشار CO2 حاصل از آن موجب تخریب محیط زیست شده در حالیکه ردپای آب در دوره ی دوم را کاهش داده است. حمل و نقل جاده ای هم به موجب استفاده از سوخت های فسیلی سبب افزایش ردپای اکولوژیکی، ردپای کربن (دوره اول) و انتشار CO2 شده است.
