محمد یحیائی

هدف از انجام مطالعه حاضر، افزایش زمان فراهمی هورمون گنادوتروپین جفت انسانی (hCG) در برنامه های همزمان سازی فحلی، از طریق مخلوط نمودن آن با یک یک ترکیب کندرهش،، بر عملکرد تولید مثلی میش های شیرده نژاد مهربان در آنستروس عمیق بود. برای این منظور 30 راس میش نژاد مهربان با دامنه سنی 3 تا 4 سال، میانگین وزنی 3/1±44 به مدت 14 روز سیدر گذاری شدند. در ادامه، میش ها به 3 گروه دسته بندی شدند: تیمار 1: تزریق 400 واحد بین المللی PMSG ، 48 ساعت پیش از سیدربرداری تیمار 2: تزریق 400 واحد بین المللیPMSG 48 ساعت پیش از سیدربرداری و تزریق 400 واحد بین المللی hCG در زمان برداشت سیدر و تیمار 3: تزریق 400 واحد بین المللیPMSG 48 ساعت پیش از سیدربرداری و تزریق 400 واحد بین المللی hCG کندرهش در زمان برداشت سیدر. فراسنجه های عملکرد تولیدمثلی پس از زایش محاسبه شدند. نتایح نشان داد که نرخ آبستنی به طور معنی داری در تیمار 1 در مقایسه با تیمار 2 و 3 بالاتر می باشد. در سایر پارامترها هیچگونه تفاوتی (P>0.05) بین تیمارها در فراسنجه های عملکرد تولیدمثلی مشاهده نشد. نتایح بدست آمده از این مطالعه نشان داد که استفاده از hCG در برنامه همزمان سازی فحلی و بهبود الگوی رهایش آن تاثیری بر بهبود فراسنجه های عملکرد تولیدمثلی ندارد.