چکیده اندیشه منجی گرایی همواره همراه زندگی بشر بوده است. چرا که انسان ها با قدرت محدود و ضعیفی که در برابر طبیعت اطراف خود دارند، در پی یک نیروی فوق بشری برای نجات و رهایی خود در برابر خطرات اطرافشان هستند. علاوه بر این، ستم هایی که افراد ظالم و قدرتمند نسبت به فرودستان روا می داشتند، باعث شد که انسانها بدنبال نجات بخشی باشند که بتوانند آنان را از یوغ ستم رهایی بخشد. می توان گفت این اندیشه برای اکثر ملل و نحل از ارزش و اعتبار بالایی برخوردار است و محدود به دین یا تفکر خاصی نمی باشد. ولی تفاوت بارزی که این اندیشه در میان ادیان مختلف دارد این است که در ادیان توحیدی، منجی نقش نجات بخشی انسان در دنیا و رساندن او به کمال خلقتش و در نتیجه سبب شدن نجات او در آخرت است. اما در ادیان غیر توحیدی و تفکرات دنیوی، منجی تنها نقش نجات بخشی انسان در دنیا را دارد و رنگ و بوی آخرتی به خود ندارد. یکی از انتظارات انسان ها از منجی، برقراری صلح و عدالت و از بین بردن فساد در جامعه ی بشری است که روز به روز با گذشت زمان وضعیت بدتر می شود و خود بشر نیز به این مهم پی برده که به تنهایی نمی تواند شرایط موجود را سامان بخشد. در منابع و کتب مقدسی که ادیان توحیدی دارند، به منجی و ظهور او و نجات انسانها اشاره شده است. همچنین شرایطی را پیش از ظهور منجی بیان کرده اند تا مردم بتوانند دوران نزدیک به آمدن منجی را دریابند و با امید به زندگی خود ادامه دهند و در انتظار آمدن او باشند. ما در این رساله قصد داریم پاسخ پرسش هایی را در این رابطه بدهیم، از جمله اینکه: جایگاه منجی در ادیان زرتشتیت، مسیحیت و اسلام چگونه است؟ دستاوردی که این رساله به ارمغان آورد، این است که تمام ادیان توحیدی از یک شخص به عنوان منجی سخن می-گویند و منجی هرکدام تنها در نام و برخی خصوصیات متفاوت است ولی درواقع می توان گفت یک نفر است.
