تفکر در عالم خلقت و خصوصا آسمانها علمی کهن در بین بشریت محسوب می شد که عجایب در آن حتی باعث پرستش صور آسمانی در بین برخی از اقوام جهان گردیده بود و آنها را به تفکر بیشتر درباره این اصوار وامی داشت. به همین جهت در هنگام ظهور دین مبین اسلام گامهای موثری در این زمینه برداشته شده بود و مسلمین در این علم نیز مانند سایر علوم به عنوان شاگردان دیگر ملتهای باستانی به حساب می آمدند. از مهمترین این ملتها می توان به ایرانیان، هندیان و از همه مهمتر یونانیان اشاره کرد که دستاوردهای بسیاری در زمینه علم نجوم داشتند که مسلمین با ترجمه متونی از جمله زیج شهریار ایرانیان و سند هند هندیان و یا المجسطی بطلمیوس توانستند در این علم به شناخت مهمی دست پیدا کنند. البته این بدان معنی نیست که مسلمین تنها به ترجمه این متون و یا به کار گیری صرف آنها اکتفا کردند بلکه آنها مانند سایر علوم دیگر که از ملتهای گذشته اخذ کرده بودند به زودی در زمینه نجوم نیز به درجه اعلائی از شناخت دست یافتند و دستاوردهای زیادی را ثبت کردند که برخی از آنها تا زمان رنسانس و حتی بعد از آن نیز برای غربیان ناشناخته بود.
