دمای بدن در حیوانات خونگرم تحت شرایط محیطی که حیوان دچارتنش حرارتی نیست، توسط سیستم تنظیم حرارت در محدوده دمای طبیعی بدن حفظ می شود و تغییرات یک درجه ای در این محدوده خواهد داشت. در صورت افزایش دمای عمق بدن ، حیوان با له له زدن و تعریق دمای بیشتری را از بدن دفع می کند. این پاسخ ها راهکارهای فیزیولوژیکی محسوب می شوند که موجب انتقال حرارت از بدن گاو به محیط اطراف آن می شود. به منظور حفظ هموترمی، حیوان بایستی با محیط اطراف در تعادل حرارتی باشد که واکنش های بدن به منظور حفظ تعادل حرارتی شامل تشعشع ، دمای هوا، جریان هوا و رطوبت هستند. محدوده دمایی که حیوان درآن هیچ انرژی اضافی برای حفظ دمای بدن خود صرف نمی کند را منطقه آسایش دمایی می نامند، که در این محدوده دمایی هزینه های فیزیولوژیکی حداقل بوده و فعالیت های تولیدی حداکثر خواهد بود. شاخص دمایی- رطوبتی ، شاخصی است که توانایی محیط برای القاء تنش حرارتی در انسان ها وحیوانات مزرعه ای را مشخص می کند. در گاوها حرارت بیشتر از طریق پوست دفع شده ولی در گاومیش ها دفع حرارت بیشتر از طریق تنفس خواهد بود. این امر به دلیل تعداد غدد عرق کمتر در گاومیش ها نسبت به گاوها است. زمانی که حیوان در معرض دمای محیطی بالا قرار می گیرد، گیرنده های سطحی و عمقی بدن تحریک شده و پیام های عصبی را به مراکز خاصی در هیپوتالاموس می فرستند تا به پیش گیری از افزایش دمای بدن کمک نمایند. این مراکز اختصاصی در هیپوتالاموس شامل، سیستم های خنک کننده دفاعی بدن (از طریق شیوه های تبخیری و غیر تبخیری)، مرکز اشتها و مکانیزم های مربوط به سازگاری با گرما می باشد که چنین عکس العمل هایی را سبب خواهد شد. ایمپلاس های بازدارنده که به واسطه حرارت بالای موجود به مرکز کنترل اشتها منتقل می شود سبب کاهش اشتها خواهد شد؛ بنابراین مواد مغذی کمتری برای فعالیت های آنزیمی، سنتز هورمون ها و تولید گرما در دسترس خواهد بود، که کاهش این فعالیت ها به خنک کردن و کاهش دمای بدن کمک می کند. از جمله سازگاری های ژنتیکی که در طول فرآیند تکامل در گاوهای کوهان دار رخ داده است، اکتساب ژن هایی برای مقاومت در برابر گرما است. در پاسخ به تنش حرارتی، نژادهای کوهان دار نسبت به نژادهای مختلف بوس تاروس - که منشا اروپایی دارند- توانایی بیشتری برای تنظیم دمای بدن از خود نشان می دهند.
