مهدی حسین یزدی

مطالعه حاضر به منظور بررسی سطح منبع امگا-3 مصرفی (صفر در برابر 3 درصد) و همچنین سطح پروتئین خام جیره استارتر (18 در برابر 21 درصد بر اساس ماده خشک) بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی، متابولیت های خونی و مشتقات پورینی دفع شده از طریق ادرار در بره های شیرخوار صورت گرفت. تعداد 36 رأس بره شیرخوار نژاد فراهانی در 12 روز بعد از تولد و با میانگین وزن 9/8 کیلوگرم (9/0 ±) در قالب طرح فاکتوریل 2×2 در نظر گرفته شدند. فاکتورهای مربوط به آزمایش شامل سطح منبع امگا-3 مصرفی (صفر در برابر 3 درصد)، و سطح پروتئین جیره (18 در برابر 21 درصد در واحد ماده خشک) در نظر گرفته شد. چهار تیمار و هر کدام با 9 رأس بره (5 رأس نر و 4 رأس ماده) به صورت زیر بود؛ (1) جیره بدون مکمل امگا-3 با پروتئین خام 18 درصد (NFA-18CP)؛ (2) جیره بدون مکمل امگا-3 با پروتئین خام 21 درصد (NFA-21CP)؛ (3) جیره با مکمل امگا-3 با پروتئین خام 18 درصد (FA-18CP)؛ , (4) جیره با مکمل امگا-3 با پروتئین خام 21 درصد (FA-21CP). بره ها در 72 روزگی از شیرگیری شدند و تا 92 روزگی در آزمایش باقی ماندند و بنابراین 60 روز دوره پیش از شیرگیری و 20 روز دوره پس از شیرگیری در نظر گرفته شد. نتایج آزمایش نشان داد که مصرف استارتر تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. اما از طرف دیگر افزایش وزن پیش از شیرگیری تحت تأثیر رابطه متقابل بین منبع امگا-3 و سطح پروتئین مصرفی قرار گرفت؛ به طوری که تیمار FA-21CP بالاترین افزایش وزن پیش از شیرگیری را در بین تیمارها داشت (02/0=P). وزن بره ها در زمان از شیرگیری (05/0=P) و در زمان پایان آزمایش (0.03=P) نیز در تیماری که سطح پروتئین بالاتر به همراه منبع امگا-3 مصرف کرده بودند بالاتر بود. از طرف دیگر بازدهی خوراک تحت تأثیر رابطه متقابل قرار نگرفت و فقط منبع امگا-3 سبب بهبود بازدهی مصرف خوراک در بعد از شیرگیری گردید (01/0=P). ارتفاع جدوگاه و ارتفاع هیپ در تیمار مصرف کننده سطح پروتئین بالاتر به همراه منبع امگا-3 افزایش نشان داد (02/0=P). دور سینه در بره هایی که جیره 21CP مصرف کرده بودند بهبود نشان داد. قابلیت هضم مواد مغذی در این آزمایش تحت تأثیر مکمل امگا-3 قرار نگرفت (05/0˃P) و تنها قابلیت هضم دیواره سلولی با مصرف سطح پروتئین بالاتر افزایش داشت (03/0=P). هیچ کدام از فعالیت های رفتارشناسی مصرف خوراک در آزمایش