مهدی حسین یزدی

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر متقابل بین سطح علوفه مصرفی (10 و 25 درصد کاه) به همراه دو نسبت متفاوت پروتئین عبوری به پروتئین قابل تجزیه در شکمبه] (سطح کم؛ 28 به 72) و (سطح بالا؛ 36 به 64)[ در جیره استارتر بره-های شیرخوار نژاد فراهانی بر عملکرد، قابلیت هضم مواد مغذی، فراسنجه های رشد و متابولیت های خونی بوده است. تعداد 40 بره شیرخوار نژاد فراهانی با میانگین وزنی 37/6 کیلوگرم، در سن 12 روزگی در قالب چهار تیمار (10 بره در هر تیمار؛ 5 راس نر و 5 راس ماده) در یک طرح تصادفی در قالب طرح فاکتوریل 2 در 2 به صورت زیر در نظر گرفته شد؛ (1) جیره استارتر با سطح 10 درصد کاه و سطح کم پروتئین غیر قابل تجزیه به پروتئین قابل تجزیه؛ (2) جیره استارتر با سطح 10 درصد کاه و سطح بالای پروتئین غیر قابل تجزیه به پروتئین قابل تجزیه ؛ (3) جیره استارتر با سطح 25 درصد کاه و سطح پایین پروتئین غیر قابل تجزیه به پروتئین قابل تجزیه ؛ (4) جیره استارتر با سطح 25 درصد کاه و سطح بالای پروتئین غیر قابل تجزیه به پروتئین قابل تجزیه. بره ها بعد از 10 هفته از شیر گرفته شدند و تا 20 روز بعد از شیرگیری در طرح بودند. آنالیزهای آماری به صورت قبل از شیرگیری (70 روز)، بعد از شیرگیری (20 روز) و کل دوره آزمایشی (90 روز) صورت گرفت. نتایج نشان داد که مصرف استارتر در پیش از شیرگیری تفاوتی در بین تیمارها نداشت و این در حالی بود که مصرف استارتر در دوره بعد از شیرگیری تحت اثر متقابل بین سطح علوفه و نسبت پروتئین عبوری به پروتئین قابل تجزیه قرار گرفت (01/0 > P). افزایش وزن روزانه، وزن از شیرگیری و همچنین بازدهی مصرف خوراک در بین تیمارهای آزمایشی در هیچ دوره مد نظر تفاوت معنی داری نداشتند. قابلیت هضم ماده خشک در تیمارهایی که سطح کاه بالاتر دریافت کرده بودند کمتر از تیمارهایی بود که سطح پایین تر کاه دریافت کرده بودند. قابلیت هضم دیواره سلولی در جیره ای که نسبت بالاتری از پروتئین عبوری به پروتئین قابل تجزیه تغذیه نموده بود تمایل به افزایش داشت (09/0 = P). نسبت بالاتر پروتئین عبوری به پروتئین قابل تجزیه باعث افزایش ارتفاع جدوگاه و همچنین ارتفاع هیپ در بره ها در زمان از شیرگیری گردید. سطح بتاهیدروکسی بوتیرات تحت تأثیر اثر متقابل بین سطح علوفه و نسبت پروتئین عبوری به پروتئین قابل تجزیه قرار گرفت به گونه ایی که بالاترین سطح بتاهیدر