مسعود گلپایگانی

سندروم گیرافتادگی شانه یک عارضه شایع است که باعث ایجاد درد و ناتوانی محدودیت های عملکردی و کاهش سطح کیفیت زندگی می شود. این سندروم معمولا در افرادی که درگیر فعالیت ها و ورزش های شامل حرکات چرخشی بالای سر هستند، از جمله بدنسازان دیده می شود. در این میان تمرینات اصلاحی به عنوان یک مداخله در توانبخشی عارضه مورد توجه قرار گرفته است. تمرینات مبتنی بر اصول NASM یکی از روش های جدید در توانبخشی و پیشگیری از آسیب های ورزشی شناخته شده است. لذا هدف از این مطالعه بررسی تاثیر و ماندگاری یک دوره تمرینات اصلاحی بر شدت درد، ناتوانی عملکردی و پارامتر های کینماتیکی بدن سازان مبتلا به سندروم گیر افتادگی شانه بود. در این تحقیق نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون، 20 مرد بدن سازان مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه به صورت تصادفی در دو گروه تمرینات اصلاحی (10نفر) به عنوان گروه تجربی و (10نفر) گروه کنترل قرار گرفتند. از پرسشنامه VAS جهت شدت درد، از پرسشنامه DASH برای ناتوانی عملکردی و از نرم افزارKinovea برای بررسی پارامترهای کینماتیکی استفاده گردید. ارزیابی های به عمل آمده در طی سه مرحله؛ پیش آزمون، پس آزمون اول (پس از هشت هفته) و پس آزمون دوم (پس از 12 هفته) انجام گرفت. داده ها با استفاده از آمار توصیفی، آزمون تی مستقل و تحلیل کواریانس در سطح معنی داری 05/0 با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل گردید. یافته ها نشان داد پس از گذشت هشت هفته از تمرینات اصلاحی تغییرات معناداری بر شدت درد و ناتوانی عملکردی در گروه تجربی داشته است (05/0>p). همچنین تغییرات معناداری در پارامترهای بیومکانیکی شانه هنگام حرکات خم کردن، دورکردن، چرخش خارجی و چرخش داخلی بین دو گروه مشاهده شد (0.05>p). ماندگاری تمرینات در متغیرهای مورد بررسی پس از 12 هفته اختلاف معناداری بین دو گروه نشان داد (0.05>p). با توجه به نتایج بدست آمده می توان اظهار کرد یک دوره تمرینات NASM باعث کاهش درد شانه، بهبود ناتوانی عملکردی و افزایش پارامترهای کینماتیکی در بدنسازان مرد مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه شد.