هدف از تحقیق حاضر بررسی تاًثیر تمرینات تعادلی روی سطح طرحدار بر تعادل و هماهنگی نابینایان بود. بیست نفر نابینا (سن:2/5±13/26 سال ، وزن:6/1±33/5 کیلوگرم و قد40/33± 135/25 سانتی متر) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. به منظور ارزیابی هماهنگی از آزمون تاندم گیت و برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون تعادلی لک لک و آزمون تعادلی Y استفاده شد. گروه تجربی به انجام یک دوره ی هشت هفته-ای (سه جلسه در هفته) تمرین های تعادلی روی سطح طرحدار پرداخته و گروه کنترل هیچ گونه تمرین های تعادلی را تجربه نکردند.پس از پایان تمرین ها، تعادل ایستا و پویا و هماهنگی مورد ازریابی قرار گرفت.از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد اطلاعات و برای تعیین اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون بین و درون گروهی به ترتیب از t مستقل و همبسته در سطح معنی داری 0/05≥P استفاده شد و ابزار تجزیه و تحلیل نسخه 19 بود. نتایج نشان داد، بین دو گروه تجربی و کنترل در آزمون های هماهنگی و تعادل در پیش آزمون اختلاف معنی داری وجود ندارد اما در پس آزمون، گروه تجربی عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل داشت.نتایج t همبسته نیز اختلاف معنی داری بین پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی در آزمون های هماهنگی و تعادلی را نشان داد. در حالی که بین پیش آزمون و پس آزمون گروه کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتایج تحقیق حاضر نشان داد که برنامه تمرینی تعادلی روی سطح طرحدار بر بهبود هماهنگی و تعادل نابینایان موًثر است. بنابراین بنظر می رسد تمرین های تعادلی روی سطح طرحدار روش سودمندی جهت بهبود هماهنگی و تعادل باشد و خطر افتادن و هزینه های درمانی وابسته به آن را کاهش دهد.
