هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی احساس تعلق پذیری در رابطۀ بین سازگاری روانشناختی خانواده و وضعیت روانشناختی (افسردگی، احساس شکست و به دام افتادگی) دختران نوجوان در دوران شیوع ویروس کووید-19 بود. روش ها: روش پژوهش حاضر از نظر ماهیت همبستگی با استفاده از مدل ساختاری بود. جامعۀ آماری این پژوهش را کلیه دانشآموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر اردبیل در سال 1400 تشکیل می دادند که از بین آنها 700 دانش اموز به صورت تصادفی به عنوان نمونه در نظر گرفته شدند و اقدام به تکمیل پرسشنامه کردند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامۀ نیازهای بین فردی، مقیاس کوتاه شکست و به دام افتادگی، پرسشنامۀ سلامت بیمار و پرسشنامۀ سازگاری روانشناختی خانواده بود. برای تحلیل های توصیفی از فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار و برای تحلیل های استنباطی ضمن بررسی مفروضه نرمال بودن با استفاده از آزمون کلموگروف در نرم افزار SPSS-25، از روش تحلیل مسیر در نرم افزار SMARTPLS استفاد شد. یافته ها: یافتهها نشان داد که اثرات مستقیم وضعیت روان شناختی خانواده بر تعلق پذیری و افسردگی، به دام افتادگی و شکست معنادار است (01/0p<) . نقش میانجی احساس تعلق پذیری در رابطه بین وضعیت روانشناختی خانواده و افسردگی، به دام افتادگی و شکست نیز تأیید شد(01/0p<) . اثر کل وضعیت روانشناختی بر افسردگی، به دام افتادگی و شکست تأیید شد(01/0p<). شاخص های نیکویی برازش دادهها نشاندهنده برازش مناسب مدل است. نتیجه گیری: از این یافته ها نتیجه گرفته میشود که سازگاری روانشناختی خانواده نقشی بس شگرف در سلامت روان دختران نوجوان دارد و این نقش با میانجیگری تعلقپذیری برجسته تر نیز می شود و در گام اول برای ارتقاء سلامت روان دختران باید دست به مداخله در سطح خانواده زد.
