مسعود اسدی

چکیده: (252 مشاهده) هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش اختلالات روانی و تاب­آوری در مقابل خودکشی در اقدام به خودکشی انجام شد. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر ماهیت، پس رویدادی است. روش: جامعه آماری پژوهش شامل کلیه جوانان پسر شهر قزوین بود و نمونه آماری با توجه به روش مطالعه پس رویدادی شامل 80 نفر از این افراد بود که به شیوه هدفمند انتخاب و در دو گروه اقدام­کنندگان به خودکشی و افراد عادی قرار گرفتند. جهت گردآوری داده­ها از چک لیست نشانه­های اختلالات روانی تجدید نظرشده (SCL-90-R) و پرسشنامه تاب آوری در مقابل خودکشی ( (عثمان و همکاران، 2004) استفاده شد. یافته­ها: نتایج پژوهش نشان داد میانگین نمرات افرادی که اقدام به خودکشی داشته­اند، در نمره کلی اختلالات روانی و خرد مقیاس­های پرخاشگری، اضطراب، وسواس، حساسیت فردی، شکایات جسمانی، روان پریشی، تصورات پارانوئیدی، افسردگی و ترس مرضی به طور معناداری بالاتر از افراد عادی بود. همچنین میانگین نمرات افرادی که اقدام به خودکشی داشته­اند، در نمره کلی تاب­آوری و خرده مقیاس­های محافظ درونی، ثبات هیجانی و محافظ بیرونی به طور معناداری کمتر از گروه عادی بود (05/0>P). نتیجه­گیری: بر اساس نتایج به دست آمده پیشنهاد می­شود با آموزش­های روانشناختی تاب­آوری در مقابل خودکشی را افزایش داد و با مداخلات مبتنی بر نظریه­های رواندرمانی، می­توان با کاهش اختلالات روانی که در پژوهش حاضر نقش مهمی در اقدام به خودکشی داشتند، خطر خودکشی را کاهش داد.