ایمان حاج خدادادی

در پژوهش حاضر تاثیر همزمانی مصرف منبع متفاوت کربوهیدراتی (دانه جو و یا ذرت سیلو شده) با منبع نیتروژن غیر پروتئینی (NPN؛ اوره) بر قابلیت هضم مواد مغذی، سنتز پروتئین میکروبی، فراسنجه های شکمبه ای و متابولیت های خونی در گوساله های هولشتاین مورد مطالعه قرار گرفتند. تعداد 14 راس گوساله نر هولشتاین با میانگین وزن 5/94 در قالب دو تیمار مورد استفاده قرار گرفتند. دو منبع متفاوت کربوهیدراتی در قالب تیمار 1 (دانه جو) و تیمار 2 (ذرت سیلو شده) به همراه 75/0 درصد اوره در ماده خشک مورد استفاده قرار گرفتند. طول دوره آزمایش 10 هفته در نظر گرفته شد. نتایج آزمایش حاضر نشان داد تیماری که از منبع جو استفاده کرده بود ضریب تبدیل پایین تری نسبت به مصرف ذرت سیلو شده داشت. قابلیت هضم الیاف در جیره ای که ذرت سیلو شده بیشتر مصرف کرده بود بیشتر بود و افزایش مصرف جو هضم فیبر را کاهش داده بود. گلوکز خون در تیماری که جو بیشتر مصرف کرده بود بیشتر بود. pH ادرار در گوساله هایی که ذرت سیلو شده بیشتری استفاده کردند بیشتر بود. میزان آلانتوئین، مجموع میزان مشتقات پورینی و همچنین سنتز پروتئین میکروبی روزانه در بین دو تیمار تفاوت داشت (نیتروژن میکروبی روزانه برابر 132 و 121 گرم در روز به ترتیب برای تیمارهای اول و دوم بود). pH مایع شکمبه در تیماری که ذرت سیلو شده بیشتر استفاده کرده بود حدود 3/0 نسبت به تیماری که جو بیشتر استفاده کرده بود بالاتر بود. غلظت پروپیونات و استات و همچنین نسبت استات به پروپیونات در بین دو تیمار متفاوت بود به طوری که مصرف ذرت سیلویی نسبت استات به پروپیونات را افزایش داد. غلظت نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه نیز در تیماری که مصرف جو بیشتر داشت کمتر بود. نتایج آزمایش حاضر نشان داد دانه جو که حاوی بخش B1 بیشتر نسبت به ذرت سیلو شده است قابلیت استفاده بیشتری از منبع NPN دارد. نتایج نشان داد علیرغم اینکه ذرت سیلو شده حاوی بخش بالایی از B2 است اما این بخش برای همزمان سازی با منبع نیروژن حاصل از NPN همانند بخش B1 در دانه جو مناسب نبوده و بخش B1 پتانسیل بیشتری برای حداکثر کردن بازدهی در متابولیسم شکمبه خواهد داشت.