زمان بالیدگی زیستی بهعنوان عاملی بالقوه برای واریانس فعالیت بدنی نوجوانان شناخته شده است. از این-رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی آثار اصلی و تعدیلکننده وضعیت بالیدگی زیستی و حمایت اجتماعی بر سطح فعالیت بدنی دختران نوجوان )بر اساس مدل زیست فرهنگی واریانس مرتبط با بالیدگی در فعالیت بدنی نوجوانان به عنوان چارچوبی مفهومی( انجام شد. روش کار 630 دانشآموز دختر دوره اول متوسطه استان مازندران در سال تحصیلی 96-95 بر اساس روش نمونهگیری خوشهای چند مرحلهای تصادفی انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده جهت جمعآوری دادهها شامل تخمین درصد قامت بزرگسالی، پرسشنامههای حمایت اجتماعی و جمعیتشناختی و گامشمار بود .تحلیل دادهها با استفاده از نرمافزارهای 23SPSS و 2PLS در سطح معناداری05/0 ≤P صورت گرفت. نتایج تحلیل دادهها نشان داد که رابطه معکوس معناداری) 289/0 -( بین وضعیت بالیدگی زیستی و فعالیت بدنی دانشآموزان در سطح معنیداری 01/0 وجود دارد. نتایج مدلسازی معادلات ساختاری نشانگر برازش خوب مدل بود و نشان داد حمایت اجتماعی تعدیلکنندهای مهّم برای تغییر بالیدگی مرتبط با فعالیت بدنی است. نتیجهگیری حمایت اجتماعی ممکن است نقش منفی بالیدگی زودرس در سطح فعالیت بدنی را کاهش دهد. تفسیر والدین به تغییرات مرتبط با بلوغ و تشویق نوجوانان به قبول بلوغ بهعنوان رویدادی مثبت و طبیعی )نه یک مانع برای فعالیت بدنی( ممکن است نقش مهّمتری را در کاهش هرگونه آثار منفی بالیدگی زودرس بر فعالیت بدنی ایفا کند.
