سال های اولیۀ قرن بیستم همزمان شد با زوال و الغای خلافت عثمانی و ایجاد بحران در اندیشۀ متفکران مسلمان. شرایط سیاسی - اجتماعی پیش آمده، نیازمند پاسخی شایسته از سوی متفکران مسلمان بود. دیدگاه سنهوری برای برون رفت از این وضعیت، طرح نظریۀ «فقه الخلافه» بود که پاسخی به گسترش دیدگاههای سکولار جدایی دین از سیاست، نظیر اندیشۀ دنیوی بودن خلافت و نظریۀ علی عبدالرازق در این باره بود. نگارندگان پژوهش حاضر کوشیده اند تا با رویکرد توصیفی - تحلیلی به این پرسش پاسخ دهند که نظریۀ فقه الخلافه سنهوری چه بود و دربارۀ خلافت اسلامی در پی تبیین چه مسائلی می گشت؟ فرضیه پژوهش اذعان دارد که با توجه به شرایط بحرانی جهان اسلام در قرن بیستم میلادی که در نتیجۀ آن خلافت عثمانی از میان رفت و نگرش های افراطی و تفریطی دربارۀ نظریۀ خلافت اسلامی در میان مسلمانان مطرح شد، سنهوری کوشید راهی میانه بیابد و اندیشۀ تمدنی اسلام را مطرح سازد.
