شهر اراک به دلیل موقعیتی که در دوره پهلوی داشت - تا سال 1356ش (یکسال به پایان حکومت پهلوی) مرکز استان نبود و جزئی از استان مرکزی به مرکزیت تهران محسوب می شد – علیرغم تأسیس دانشگاه در تعدادی از مراکز استانها، اراک از امتیاز داشتن دانشگاهی مانند دانشگاه تهران برخوردار نبود. این درحالی بود که اراک به دلیل مهاجرت شمار زیادی از مردم نواحی مختلف مانند شازند، خمین و به ویژه فراهان و آشتیان و تفرش، دارای مردمی فرهنگ دوست و فرهیخته بود که از مدت ها پیش یعنی عصر قاجار بسیاری از امور دیوانی و دفتری حکومت را در اختیار داشتند. همچنین به دلیل وجود شرکت های متعدد خارجی در این شهر که عمدتاً در زمینه تولید و خرید فرش فعال بودند، مردم با مبانی جدید فرهنگی آشنایی داشتند و از این جهت وجود دانشگاه در این شهر یکی از خواسته های مهم آن ها خصوصاً از آغاز دهه 1340ش به بعد بشمار می رفت. اما همان طور که گفته شد دولت معمولاً به دلیل محدودیت های موجود به این خواسته ها توجه ای نمی کرد و ساواک (سازمان اطلاعات و امنیت عصر پهلوی) نیز در پاره ای از موارد به دلایل سیاسی علاقه ای به ادامه این نوع اعتراض ها نداشت و تلاش می کرد تا از راه های مختلف این خواسته های مشروع را منحرف سازد تا مبادا به تجمعات اعتراضی علیه حکومت منتهی شود.
