آغاز تاسیس مدارس به سبک جدید در ایران را می توان از زمان ساخت دارالفنون در سال 1230 هـ .ش دانست. هرچند این موسسه از یک سوی در زمان ساخت خود با موسسات دانشگاهی اروپائی فاصله زیادی داشت و از سوی دیگر به زودی از هدف اولیه ساخت خود فاصله گرفت و بیشتر در اختیار نهاد های نظامی عصر قاجار و سپس پهلوی بود اما به عنوان اولین سنگ بنای نهادهای آموزشی نوین در ایران کاری بسیار ارزشمند محسوب می شد. این مدرسه با فراز و فرود تا پایان دوره قاجار و بخشی از دوره پهلوی پا برجا بود و خدمت فراوانی به فرهنگ ایران نمود. با روی کار آمدن حکومت پهلوی الگو پذیری از نهادهای غربی شکل جدی تری یافت از اینرو به تاسی از آنان ساختارهای جدیدآموزشی در ایران ایجاد گردید. دانشگاه تهران در سال 1313 هـ .ش تاسیس شد و اولین موسسه ای بود که در ایران عنوان دانشگاه را به یدک می کشید. بعد از این به پیروی از تهران در تعدادی از مرکز استان ها مانند شیراز، اهواز، تبریز، اصفهان، مشهد و ... دانشگاه هائی ایجاد گردید. اما روند دانشگاه سازی به دلیل محدودیت های موجود خصوصا در زمینه تامین مدرس و هزینه های ساخت آنها با کندی پیش می رفت و تعداد زیادی از شهرهای مهم آن زمان مانند اراک، یزد، قم، کاشان و ... که عمدتا هنوز مرکز استان نشده بودند تا مدتها بعد از تاسیس دانشگاه تهران همچنان علیرغم علاقه مندی سکنه ی بومی این شهرها از داشتن دانشگاه محروم بودند و گویا دولت نیز از پذیرش خواسته های آنها در این زمینه شانه خالی می کرد. این موضوع باعث شد تا تعدادی از کسانی که دغدغه فرهنگی داشتند باکسب اجازه از سوی دولت به ساخت نهادهای آموزش عالی در این شهر ها بپردازند. موسساتی که به زودی سنگ بنای دانشگاه های مهمی در ایران شد.
