هدف از این پژوهش رسیدن به رهش دارو و دارورسانی منظم و کنترل شده است. از این جهت بهتر شدن و بالا بردن کیفیت و توانایی سیستم های دارورسانی بسیار مورد توجه بوده است. موضوع بسیار مهم در سامانه دارورسانی رسیدن به فرمولاسیون پایدار و مقاوم است به صورتی که در بافت هدف با گردش و رها کردن دارو در زمان معین اثربخشی دارو را به مراتب افزایش بدهد. با این هدف از پلیمر های زیست تخریب پذیر به دلیل در دسترس بودن، تجزیه پذیری زیستی، ساخت آسان و از نانوذرات برای کنترل سرعت رهش دارو به بدن استفاده می‌شود. رهش کنترل شده دارو بدین معناست که می‌توان به دوز کمتر و در نتیجه عوارض جانبی کمتر بسنده کرد. از جمله دلایلی که سبب افزایش استفاده از نانوذرات در دارورسانی شده این بوده است که سیستم های دارورسانی که بر اساس نانوذرات طراحی شده‌اند، اثر درمانی بیشتر، سمیت کمتر و نیز دارورسانی مواد در محل اثر را به دنبال خواهد داشت. در بخش اول این پژوهش سنتز نانوساختار کربنی با استفاده از روش هیدروترمال و عصاره آب هویج انجام شد و میزان دمای مناسب برای سنتز مذکور در راکتور هیدروترمال مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه بدست آمده بدین صورت بود که دمادهی به مدت 24 ساعت در دمای 180 درجه سانتی گراد مناسب است. در این پژوهش نانوکامپوزیت پلیمری متشکل از کیتوسان، ژلاتین، نانوساختار کربنی، باریم هگزا فریت، ساختار هسته-پوسته آنها و داروی آبدوست تتراسایکلین تهیه شد. همچنین از گلیسیرین برای فرم‌گیری بهتر پلیمر استفاده شده است. نتایج نشان داد نانو ساختارهای پوشش دار شده با پلیمر موجب عملکرد بهتر دارورسانی می‌شوند. در آزمایشگاه محلول‌هایی با pH شبیه به خون بدن انسان آماده و تاثیر پارامترهای متفاوت بر چگونگی رهش داروی تتراسایکلین بررسی شد. این امر سبب شده است که رهش کنترل شده دارو بهتر و هدفمندتر صورت بگیرد. برای مشخصه یابی نانوساختار کربنی، باریم هگزا فریت و هسته-پوسته تهیه شده از FTIR، XRD، SEM و VSM استفاده شده است. نمونه های بهینه حاوی 015/0 گرم نانوساختار کربنی، 03/0 گرم باریم هگزا فریت و 01/0 گرم نانوساختار هسته-پوسته بهترین عملکرد را در مقایسه با سایر نمونه ها در رهش دارو نشان دادند.
