فلزات سنگین از جمله آلایندههای محیط زیست میباشند که آسیب زیادی را بر موجودات زنده و طبیعت وارد میکنند. در این پژوهش به بررسی وضعیت فلزات سنگین در رسوبات تالاب میقان و آب ورودی به آن پرداخته شد. همچنین با درنظرگیری امکان افزایش فلزات سنگین ورودی به تالاب به بررسی راهکارهایی برای کاهش آنها پرداخته شده است. در ابتدا از رسوبات سطحی تا عمق 5 سانتی متر و در 6 ایستگاه تالاب میقان نیز برای تعیین وضعیت فلزات سنگین آب ICP جهت اندازهگیری فلزات سنگین نمونه برداری شد. آزمایش ورودی به تالاب انجام گردید. برای بررسی کاهش فلزات سنگین از 5 تیمار در ستونهای آزمایشگاهی که عبارتند از رزین، زئولیت، پرلیت، خاک اره و کاه و کلش که از مواد در دسترس و تقریبا ارزان قیمت هستند استفاده شد. بررسی رسوبات نشان داد که انباشتگی جدی در اکثر فلزات مورد مطالعه در رسوبات سطحی نسبت به مقدار آنها در پوسته زمین وجود ندارد. همچنین آزمایش بر روی میزان فلزات سنگین در آب ورودی به تالاب نشاندهنده میزان پایین این فلزات در آب ورودی میباشد که آلاینده نیست. اما در صورت افزایش میزان فلزات سنگین در آب ورودی بایستی به دنبال راهکارهایی برای کاهش آنها بود. در اکثر ستونهای آزمایشی استفاده شده، در ابتدای آزمایش روند جذب افزایشی و در آخر روند کند و حتی کاهشی داشته و به این دلیل است که در ابتدا قدرت تبادل یونی بالا بوده و بتدریج کاهش مییابد. نتایج ستونهای آزمایشگاهی نشان داد، درصد جذب هر سه فلزسنگین در رزین به نسبت چهار جاذب دیگر بیشتر و حدود 90 درصد میباشد. درصد بیشترین جذب به ترتیب پس از رزین مربوط به زئولیت، خاک اره، کاه و کلش و پرلیت میباشد. البته میزان جذب 4 تیمار زئولیت، خاک اره، کاه و کلش و پرلیت به هم نزدیک هستند و فاصله زیادی با رزین دارند. بهرحال در جذب فلزات سنگین عملکرد تیمارها متفاوت بوده است اما بنظر میرسد که تمام تیمارهای مورد استفاده کارآیی نسبی در جهت حذف فلزات سنگین را دارا هستند.
