عالم حیات و زندگی همچون کاروان است که از جهان عدم به حرکت در آمده است. آغاز این حرکت از ناحیه آفریدگار شروع شده و نخستین جرقه حیات از او پدید آمده و این حرکت تکاملی نیز به سوی او است. بنابراین عالم حیات در مسیر بی انتهای خود به سوی بی نهایت که ذات پاک خداست، پیش می رود، هر چند مخلوقات محدودند و محدود هرگز به بی نهایت نخواهد رسید، ولی مسیر او به سوی تکامل نیز متوقف نمی گردد، حتی پس از قیام قیامت باز این سیر تکاملی ادامه خواهد یافت. در سوره «طلاق» به مسأله تدبیر عالم بزرگ و فرمان خداوند اشاره شده است: امر و فرمان او میان آنها پیوسته نازل می شود. پیداست که منظور از «امر» در اینجا همان فرمان تکوینی خداوند در مورد تدبیر این عالم بزرگ است، چرا که او پیوسته با فرمان مخصوص خود آنها را در مسیر منظمی هدآیت و رهبری می کند. پروردگار ما کسی است که به هر موجودی آنچه لازمه آفرینش او بوده است داده، و سپس او را در مراحل هستی رهبری و هدآیت فرموده است.
