محاسبه تبخیر و تعرق مرجع یک مرحله مهم در مسیر انجام پروژه ها و برنامه های مرتبط با علوم آبی و هیدرولوژیکی مانند طرح های آبیاری و زهکشی، مدیریت منابع آب و غیره می باشد. روش های تجربی در محاسبه ی تبخیر و تعرق نسبت به روش مستقیم (لایسیمتر) کاربرد بیشتری دارند. ولی این روش ها باید در هر منطقه محاسبه، و واسنجی شوند. هدف از انجام این تحقیق ارزیابی چند روش تجربی مبتنی بر دما و تابش خورشیدی در منطقه ی دلیجان در استان مرکزی و انتخاب بهترین روش در این منطقه می باشد. روش های تجربی محاسبه شده در این تحقیق شامل هارگریوز، پریستلی تیلور، ماکینگ، بلانی کریدل و جنسن هیز می باشند. برای ارزیابی این روش ها از روش پنمن مونتیث فائو که به عقیده ی بسیاری از کارشناسان و محققان در صورت عدم وجود داده های لایسسیمتری روش استاندارد تخمین تبخیر و تعرق در این منطقه می باشد استفاده گردید. شاخص های RMSEو MAE محاسبه و رتبه دهی شد. بین روش تجربی و روش استاندارد فائو یک معادله ی رگرسیونی برازش داده شد. نتایج نشان داد که مدل جنس هیز و بلانی کریدل به ترتیب عملکرد بهتری نسبت به بقیه روش ها دارند. مدل ماکینگ ضعیفترین عملکرد را در این منطقه دارد.
