رابطه متقابل فرم و محتوا یکی از اصول اولیه هم در سبک شناسی مدرن غرب ی و هم در بلاغت سنتی اسلامی، به ویژه در نظریه نظم عبدالقاهر جرجانی، است. طبق این اصل، فرم و محتوای متن نه دو باشد. صناعت ها و شگردها ی زبا نی- « متن » عنصر مجزا بلکه دو جنبه از پدیده ای واحدند، که همان های متن فروکاست، زیرا آن ها بخش مهمی از فراگرد معناپردازی متن اند « آرایه » ادبی را نباید صرفاً به و، از آن جا که از منظر زبان شناسی هیچ دو فرمی هم معنا و هم تأثیر نیستند، کوچک ترین تغیی ر در فرم متن موجب تغییر در محتوای آن خواهد شد. در این جستار، ابتدا ای ده یگانگ ی فرم و محتو ا از سه دیدگاه تحلیل و تشریح می شود: دیدگاه فلسفی، دیدگاه نقادانه و زبان شناسانه، و دیدگاه بلاغی. سپس ، با تأکید بر ضرورت نگاه آسیب شناسانه به پژوهش های صورت گرفته در حوزه بلاغت و س بک شناس ی قرآن، برای نمونه، سه مقاله علمی-پژوهشی مرتبط با ایده وحدت فرم و محتو ا در قرآن بررس ی و ارزیابی می شوند تا مشخص شود چقدر با پژوهش اصولی و صحیح و مفید در این زمینه فاصله داریم
