طائف، در کنار مکه و مدینه، یکی از شهرهای مهم شبه‌جزیره عربستان و منطقه حجاز در دوران جاهلیت بود. این شهر به دلیل شرایط آب و هوایی مناسب و خاک حاصلخیزش، از دیرباز محل سکونت برخی از قبایل عرب بود که آخرین آن‌ها قبیله ثقیف بود. قبیله ثقیف، که یکی از قبایل برجسته در دوران جاهلیت و اوایل اسلام بود، در سال هشتم هجری به اسلام گروید. با مسلمان شدن، اهالی طائف نقش پررنگی در فعالیت‌های سیاسی حکومت اسلامی ایفا کردند. این پژوهش به بررسی تغییرات شهر طائف از دوران جاهلیت تا پایان دوره امویان در زمینه‌های دینی، سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی می‌پردازد و نقش برجسته نخبگان ثقیف مانند زیاد بن ابیه، مغیره بن شعبه، عبیدالله بن زیاد و حجاج بن یوسف ثقفی در رخدادهای سیاسی دوران صدر اسلام و دوره امویان را مورد بحث قرار می‌دهد. مطالعات تاریخی با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی نشان می‌دهد که ساکنان طائف عمدتاً به کشاورزی می‌پرداختند و وجود بتکده لات در طائف، به علاوه نزدیکی این شهر به مکه، زمینه‌های مناسبی برای اتحاد بین قبیله ثقیف و قریش فراهم آورده بود. ثقیف پیش از اسلام تابع قریش بود و پس از اسلام نیز، طائف دوره‌ای آرام و دور از درگیری‌ها را تجربه کرد. با ظهور دولت امویان، به دلیل اتحاد قدیمی ثقیف با قریش و نیز به خاطر نخبگی اعضای آن، نخبگان ثقیف نقش کلیدی در مدیریت جامعه اسلامی و تثبیت قدرت امویان و اداره سرزمین‌هایی مانند بصره، کوفه و عراق داشتند و نقش مهمی در دولت امویان ایفا کردند
