علیرضا کریمی

مقدمه: پلی اورتان ها (PUs) طبقه ای از پلیمرها با ساختارهای گسترده و بسیار متنوع می باشند که از بسیاری جهات از انواع دیگر پلیمرها متفاوت هستند. این پلیمر از طریق پلیمریزاسیون بین یک دی ایزوسیانات و یک پلی اول بدست می آید. از جمله مهم ترین پلی اورتان ها می توان به فوم های سخت، فوم های نرم، پلی اورتان ترموپلاستیک و ... اشاره کرد. پلی اورتان ها به دلیل خواص منحصرد بفردی که دارند مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته اند. از این پلیمرها می توان در ساخت چسب ها، پوشش ها، وسایل خودرو وسایل پزشکی و هم چنین به عنوان حامل های دارویی و جاذب آلاینده ها نیز استفاده کرد. مواد و روش ها: در این کار پژوهشی ابتدا، از واکنش بین دی ایزوسیانات جدید (5) و β- سیکلودکسترین(6)، پلی-اورتان (7) تهیه شده و سپس از واکنش بین ترکیب (5) و بیس(4- هیدروکسی فنیل) سولفون (8)، دی ایزوسیانات با زنجیره بلندتر (9) تشکیل شد. سپس از واکنش دی ایزوسیانات(9) با ترکیب (6)، پلی اورتان (10) تهیه گردید. در ادامه از واکنش دی ایزوسیانات (5)، ترکیب (6) و نانولوله های کربنی با درصدهای مختلف دو نانوکامپوزیت 1% (11) و 5% (12) ساخته شد. از این پلی اروتان ها و نانوکامپوزیت های تهیه شده به عنوان جاذب رنگ سانست یلو استفاده شده و مدل ایزوترم لانگمویر در مورد آن ها بررسی شد. نتایج: ساختار، رفتار نوری و گرمایی پلی اورتان ها و نانوکامپوزیت ها، با به کارگیری روش های طیف سنجی مادون قرمز (FT-IR)، رزونانس مغناطیس هسته ای (1H-NMR)، پراش پرتو ایکس (XRD)، طیف سنجی ماوراء بنفش- مرئی (UV-Vis)، میکروسکوپ الکترونی روبشی (FE-SEM) و آزمون وزن سنجی گرمایی (TGA/DTG) بررسی شد. نتایج نشان می دهد که پایداری حرارتی نانوکامپوزیت ها نسبت به پلی اورتان (7) و (10) بهبود یافته است. علاوه بر این درصد حذف رنگ سانست یلو نشان می دهد که پلی اورتان ها و نانوکامپوزیت های تهیه شده بسیار خوب عمل کرده اند.