جداسازی گازی همیشه یک مرحله کلیدی در بسیاری از عملیات مهندسی شیمی بوده است. در طول دو دهه -ی گذشته، جداسازی گازی با استفاده از غشاهای پلیمری نه فقط به خاطر مزیت هایی مانند هزینه انرژی پایین بلکه همچنین به خاطر توانایی های گزینش پذیری مورد توجه قرار گرفته است. با این حال غشاهای پلیمری از رابطه ی عکس بین تراوایی و گزینش پذیری رنج می برند. مفهوم غشاهای شبکه آمیخته یعنی ترکیبی از نانوذرات جامد پخش شده درون ماتریس پلیمر ، راهکاری موثر برای افزایش کارایی غشاهای پلیمری در جداسازی گاز است. یکی از موادی که اخیرا با موفقیت در ساخت غشاهای شبکه آمیخته به کار گرفته شده اند کوپلیمرهای پلی (اتر بلاک آمید) است که اغلب تحت عنوانPebax به آنها اشاره می شود. Pebax با گزینش پذیری بالا ی خود برای سیستم های قطبی/غیرقطبی (به طور مثال H2S/CH4 ، CO2/H2 یا CO2/N2) و رفتار تراوایی همانند یک پلیمر لاستیکی، یک انتخاب جالب به عنوان ماده ی غشا در بسیاری از کاربردهای جداسازی غشایی است. در این مطالعه اثرات استفاده از مواد اضافه شده به پلیمر و عملکرد غشاها بر پایه ی Pebax در اثر اضافه شدن پرکن های مختلف بررسی شده است.
