جداسازی مخلوط های گازی می تواند از طریق غشاهای پلیمری بسیار نازک با ساختار شیمیایی و ساختارهای فیزیکی متفاوت انجام شود. غشاهای پلیمری ای که بطور گسترده در جداسازی گازها از آن ها استفاده می شود به دو گروه پلیمرهای شیشه ای و پلیمرهای لاستیکی تقسیم بندی می شوند. در غشاهای پلیمری متخلخل، مکانیزم اصلی نفوذ گازی، مکانیزم جریانی می باشد، درحالی که در غشاهای پلیمری متراکم مکانیزم انحلال-نفوذ به عنوان مکانیزم اصلی انتقال مولکول های گاز از میان غشا، پذیرفته شده است. فرآیندهای جداسازی توسط غشاها بسته به نوع جداسازی موردنظر، انواع متنوعی دارند، اما در همه آنها وجه مشترک، وجود غشایی است که عامل جلوگیری از مخلوط شدن دو فاز با یکدیگر است. هزینه و انرژی بالای اجرای دو روش رایج جداسازی تقطیر و جذب، و همچنین ایجاد مشکلات زیست محیطی این دو روش، باعث شده تا محققان این صنعت در سال های اخیر توجه خود را به فناوری های غشایی معطوف نمایند. فرآیندهای غشایی در خلال دو دهه گذشته کاربردهای متنوعی در صنایع نفت، گاز و پتروشیمی یافته اند. امروزه علاوه بر استفاده از این فناوری جهت تصفیه آب و پساب در این صنایع، در فرآیند تولید و پالایش مواد نیز جذابیت زیادی پیدا کرده و قابل رقابت با روش های قدیمی جداسازی می باشد.
