حکوت صفویان یکی از مهم ترین حکومت ها در تاریخ ایران است. چرا که پس از گذشت نه قرن از سقوط شاهنشاهی ساسانی، یک فرمانروایی یک پارچه ایرانی بر کشور مسلط شد. صفویان برای آن که هویتی متمایز و یگانه به مردم ایران ببخشند؛ مذهب شیعه را مذهب رسمی کشور اعلام کردند. اتخاذ این تصمیم پیامدهای بزرگی برای تاریخ آینده ایران در برداشت. شکل گیری حکومت شیعه مذهب صفویه در مجاورت امپراطوری عثمانی با گرایشات قرتمند مذهبی سنی، روابط ایران در مرزهای غربی اش را دچار تغییر کرد وضع به وجود آمده با روند پیش از آن متفاوت بود. اهمیت منازعات میان صفویه و عثمانی بدین جهت است که در آن زمان ایران تنها مرکز مذهب شیعه و عثمانی مرکز مذهب سنی بود.دولت عثمانی که ادعای سروری بر جهان اسلام را داشت و خود را جانشین خلفای عباسی می دانست و خواستار اطاعت کلیه ملل دیگر اسلامی از ایشان بود؛ نمی توانست هیچ دولت دیگر اسلامی را خصوصاً در همجواری خویش بپذیرد. بنابراین، عثمانی ها دولت صفوی را که رقیب مذهبی آنها محسوب می شدند را فاقد مشروعیت لازم به عنوان یک حکومت اسلامی می دانستند. مشروعیت اساس و پایه هر حاکمیت و عامل دوام و بقای آن به شمار می رود. این موضوع برای صفویان به عنوان حکومتی اسلامی و دیدگاه خاص سیاسی اسلام مورد مشروعیت حکومت از اهمیت خاصی برخوردار می شود. لذا این پژوهش درصدد است تا مبانی ای را که پادشاهان صفوی برای اثبات مشروعیت خود بر آن تاکید داشتند را با استفاده از منابع موجود و تکیه بر متن مکاتبات سیاسی این حکومت با سایر حکومت ها بویژه عثمانی، بررسی کند.این پژوهش با روش کتابخانه ای و روش تحلیلی در نگارش محتوای موجود سعی دارد تا به این دو سوال کلی پاسخ دهد که مهم ترین علت یا علل منازعات میان دو حکومت صفوی و عثمانی چه بوده است و صفویان در مکاتبات سیاسی شان با حکومت هایی نظیر عثمانی برای دفاع از مشروعیت خود بر چه مبانی تاکید داشتند؟ بطور خلاصه این پژوهش در بررسی های خود به این پاسخ رسید که درگیری های میان صفویان و عثمانیان اکثراً به علت مسائل مذهبی یا با پوشش اختلافات مذهبی و در رأس آن مسئله مشروعیت حکومت اسلامی اتفاق افتاده است. در مورد پرسش دوم هم باید گفت که صفویان برای تثبیت موقعیت خود از مجموعه متنوعی از مبانی، بهره گرفتند اما از میان آن مبانی تاکید بیشترشان بر سیادت و انتساب به خاندان ائمه معصومین بو
