پدیده ی شهرنشینی در ایران ،سرزمینی که از لحاظ تاریخی دارای قدمتی طولانی با فراز و نشیب های بسیار بوده ،از جمله موضوعاتی است که تا بحال بصورت علمی مورد مداقه ی محققان کشورمان قرار نگرفته است.یکی از ادوار تاریخی بسیار مهم در ایران که در آن شهرنشینی رونق یافت دوره صفویه است در این دوره با توجه به اقدامات و فعالیت های عمرانی شاهان و بزرگان آن سلسله بناهای زیادی در بسیاری از شهرها بخصوص اصفهان پایتخت بزرگشان احداث شد،بطوریکه باعث حیرت سیاحان اروپائی که در آن زمان به ایران سفر می کردند ،شد. از آن جمله شاردن سیاح فرانسوی اصفهان آن دوره را بزرگترین شهر جهان می دانست. اما با حمله ی افاغنه به ایران بسیاری از این شهرها و بناها که جزء میراث ملی و فرهنگی کشورمان محسوب می شدند ،ویران شدند و دوباره تا روی کار آمدن قاجاریان شهر و شهرنشینی در ایران رو زوال نهاد. پژوهش حاضر سعی دارد به بررسی پدیده ی شهرنشینی در دوره ی صفویه و همچنین وضعیت اقتصادی-سیاسی،فرهنگی و نوع مناسبات اجتماعی درون شهری آن دوره بپردازد تا با روشی علمی – تاریخی و بر پایه ی اسناد و منابع اولیه گوشه های تاریک و فراموش شده ی تمدن عصر صفوی را روشن نماید.
