عباس صالحی کیا

مقدمه پروتئین– D سورفکتانت (SPD) یک فاکتور جدید مرتبط با عدم تحمل گلوکز، مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 پیشنهاد شده است. ﻫﺪف از ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ، ﺑﺮرﺳﯽ اثر 10هفته تمرین مقاومتی بر سطوح سرمی SPD موش‎های صحرایی دیابتی بود. مواد و روش ها در این مطالعه تجربی 48 ﺳﺮ موش صحرایی از ﻧﮋاد وﯾﺴﺘﺎر ﺑﺎ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ وزن 56±200 ﮔﺮم ﺑﻪﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﯽ در چهار ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل سالم، کنترل دیابتی، سالم تمرین مقاومتی و دیابتی ﺗﻤﺮﯾﻦ مقاومتی ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺟﻬﺖ اﻟﻘﺎی دﯾﺎﺑﺖ، از ﻣﺤﻠﻮل نیکوتین آمید به همراه ﻣﺤﻠﻮل استرپتوزوتوسین اﺳﺘﻔﺎده ﮔﺮدﯾﺪ. گروه های تمرینی به مدت 10 هفته، برنامه تمرین مقاومتی را اجرا کردند. داده‎ﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آزﻣﻮن ﺗﺤﻠﯿﻞ وارﯾﺎﻧﺲ ﯾﮏ ﻃﺮﻓﻪ و آزمون تعقیبی LSD در سطح معناداری p≤0/05 بررسی شدند. یافته ها تمرین مقاومتی موجب کاهش معنا‎دار قند خون گروه تمرین مقاومتی دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (004/0=P). سطوح SPD در گروه کنترل دیابتی نسبت به کنترل سالم کاهش معناداری (027/0=P) و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) افزایش معناداری (001/0=P) یافت. 10 هفته تمرین مقاومتی موجب افزایش معنادار درSPD در گروه تمرین مقاومتی دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (003/0P=). همچنین تمرین موجب کاهش معنادار شاخص مقاومت به انسولین (001/0=P) و انسولین (006/0=P) در گروه تمرین مقاومتی دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. نتیجه گیری نتایج حاصل از این مطالعه تأیید کننده نقش پروتئین– D سورفکتانت مرتبط با تمرین مقاومتی در بهبود شاخص مقاومت به انسولین در موش‎های صحرایی دیابتی نوع 2 می باشد. کلیدواژه ها