مشخصات پژوهش

عنوان	مقایسه تأثیر تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر ساختار بیضه، سطح سرمی مالون دی آلدئید و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی موش های صحرایی نر دیابتی
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده
کلیدواژه‌ها	واژگان کلیدی: دیابتی نوع 2، مالون دی آلدئید ، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی، فعالیت بدنی، موش صحرایی.
چکیده	چکیده مقدمه و هدف: افزایش مالون دی آلدئید و کاهش ظرفیت تام آنتی اکسیدانی مرتبط با گلوکز خون بالا، مقاومت به انسولین در دیابت نوع 2 موجب تخریب بافت و ساختار بیضه می شود. هدف مطالعه حاضر تأثیر شدت های مختلف تمرین هوازی بر سطوح سرمی مالون دی آلدئید ، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و ساختار بیضه موش های صحرایی نر دیابتی بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 46 ﺳﺮ موش صحرایی از ﻧﮋاد وﯾﺴﺘﺎر ﺑﺎ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ وزن 45±205 ﮔﺮم ﺑﻪﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﯽ در چهار ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل سالم بی تمرین، کنترل دیابتی بی تمرین، دیابتی تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و دیابتی تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. گروه های تمرینی برنامه تمرین را به مدت 10 هفته اجرا کردند. داده‎ﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آزﻣﻮن ﺗﺤﻠﯿﻞ وارﯾﺎﻧﺲ ﯾﮏ ﻃﺮﻓﻪ و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 بررسی شدند. نتایج: تمرین MICT و HIIT موجب کاهش معنادار قند خون ناشتا، MDAو افزایش معنادار TAC در گروه های تمرین دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (05/0≥P). 10 هفته تمرین MICT و HIIT موجب ﺑﻬﺒـﻮد ساختار بیضه بویژه حجم لوله های منی ساز، حجم کل بیضه، حجم بافت بینابینی، قطر لوله منی ساز و وزن بیضه چپ در گروه های تمرین دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (05/0≥P). بین تغییرات حاصل شده دو روش تمرینی MICT و HIIT تفاوت معناداری در متغیرهای وابسته مشاهده نشد (05/0≤P). نتیجه گیری: به نظر می‎رسد دو روش تمرینی MICT و HIIT از طریق کاهش قند خون، شاخص مقاومت به انسولین و سطح سرمی MDA و TAC، ﺗأﺛﯿﺮات مثبت در ﺑﻬﺒـﻮد ساختار بیضه موش‎های صحرایی دﯾﺎﺑﺘـﯽ ﺷﻮد. با این این دو روش تمرینی تأثیرات متفاوتی در متغیرهای ذکر شده نداشتند.
پژوهشگران	زهرا یوسفوند (نفر دوم)، سمیرا مقدسی (نفر سوم)، محمد پرستش (نفر اول)