مشخصات پژوهش

عنوان	مقایسه چهار برنامه حرکت درمانی، ماساژ درمانی، مکانوتراپی و ترکیبی روی عضلات روتاتورکاف والیبالیست های مبتلا به سندرم گیر افتادگی شانه
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده
کلیدواژه‌ها	مکانوتراپی، حرکتدرمانی، ماساژدرمانی، عضلات روتاتور کاف، والیبالیست، سندروم گیرافتادگی شانه
چکیده	استفاده مداوم از دست در حالت بالای سر باعث وارد آمدن فشار و بار در مدت طولانی و فراهم شدن زمینه ابتلا به سندروم گیرافتادگی شانه می شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر روش های درمانی منتخب از لحاظ تفاوت در میزان بهبود و طول مدت درمان روی سندروم گیرافتادگی شانه در والیبالیست ها و ارایه پروتکل درمانی موثر بود. روش ها: در این مطالعه 60 مرد والیبالیست مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه به 4 گروه حرکت درمانی (17 نفر)، ماساژدرمانی (15 نفر)، مکانوتراپی (14 نفر) و ترکیبی (14 نفر) تقسیم شدند. برای تداوم برنامه های درمانی خارج از کلینیک از برنامه های خانگی و توصیه های ایمنی در محیط کار و ورزش استفاده شد. از عکس برداری MRI، آزمون های بالینی و EMG عضلات روتاتور کاف برای ارزیابی 4 برنامه تحقیق استفاده شد. برای ارزیابی برنامه ها در پیش آزمون و پس آزمون از آزمون T همبسته و برای تعیین فاصله معنی داری بین گروه ها از آزمونANOVA و آزمون تعقیبی توکی در سطح (p<0.05) استفاده شد. یافته ها: برنامه ترکیبی نتایج معنی دارتری داشت (p<0.02). در هیچ کدام از دامنه های حرکتی IR, EX, FL, AB تفاوت معنی داری بین 4 برنامه مکانوتراپی، حرکت درمانی، ماساژدرمانی و ترکیبی مشاهده نشد، اما برنامه ترکیبی در حرکت ER به طور معنی داری (p<0.011) تاثیرگذارتر بود. عضله فوق خاری در برنامه ترکیبی و سپس حرکت درمانی زمان واکنش کوتاه تری نسبت به دیگر گروه ها داشت (p<0.037). عضله گرد کوچک به علت عمق بیشتر و عملکرد کمتر در میان عضلات روتاتور کاف از سیستم اندازه گیری خارج شد (p<0.012). نتیجه گیری: برنامه درمانی ترکیبی اثرات درمانی بهتری بر افزایش دامنه حرکتی عضلات روتاتور کاف به ویژه در عضله سوپراسپیناتوس دارد.
پژوهشگران	محمد پرستش (نفر پنجم)، کیوان ملانوروزی (نفر چهارم)، مریم کاظمی پور (نفر سوم)، مسعود گلپایگانی (نفر دوم)، اسماعیل علی بخشی (نفر اول)