|
عنوان
|
مفهوم خاموشی در غزلیات شمس
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله ارائه‌شده
|
|
کلیدواژه‌ها
|
مولوی ،غزلیات شمس ، خاموشی
|
|
چکیده
|
تأکید بر خاموشی در عین گفتار، از مفاهیم و مصادیق متناقض نما در غزلهای مولوی است. جستار حاضر این موضوع را مستقلا بررسی کرده است. دادههای این تحقیق نشان میدهد تکرا ر کلمه خاموشی در دیوان شمس فراتر از فرضیه تخلص شمردن آن و یکی از پایههای اصلی نگرش مولوی به انسان و جهان است. بخشی از دلایل عمده تمایل شاعر به خموشی و سکوت، مرتبط با جهانبینی عرفانی شاعر، بخش دیگر با محدودیت زبان و قسم آخر مرتبط با مخاطب است. در بخش نخست خالقیت حق، کتمان اسرار، حیرت، التذاذ و رشک به عنوان اسباب خاموشی مطرح میشوند و در بخش دوم زبان و آفتهای آن و فواید خاموشی در عداد دلایل تعظیم سکوت قلمداد شدهاند. در بخش سوم عوامل محیطی شامل خواب و خوراک و خستگی مخاطب مانع گفت است. دلایل هر سه بخش از شواهد متعدد درون متنی و به روش استقرایی استخراج شده است.
|
|
پژوهشگران
|
رحیمی یدالله (نفر دوم)، حسن حیدری (نفر اول)
|