مقدمه و هدف: امروزه اثربخشی زوج درمانگری و مداخلات زوج-محور در درمان آشفتگیهای ارتباطی و مشکلات مربوط به سلامت زوجین مورد توجه قرار گرفته است. این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی زوج درمانگری تلفیقی خودتنظیم گری-دلبستگی بر دشواری های تنظیم هیجانی و سلامت روان زوجین انجام شده است. روش : پژوهش حاضر یک پژوهش شبه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل است. برای انتخاب نمونه تحقیق، از میان زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان خرم آباد، تعداد 22 زوج انتخاب و به گونه تصادفی به گروه های آزمایش و کنترل واگذار شدند. قبل از اجرای جلسات زوج درمانگری، مقیاس دشواری های تنظیم هیجانی (DERS) و مقیاس سلامت روانی- 28 (MHI-28) به عنوان پیش آزمون در مورد تمامی زوجین اجرا گردید. سپس زوجین گروه آزمایش در جلسات برنامه زوج درمانگری تلفیقی خود تنظیم گری-دلبستگی شرکت کردند، اما گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماند. بعد از اتمام جلسات درمانی مجدداً زوجین دو گروه توسط این پرسشنامه ها مورد پس آزمون قرار گرفتند و داده های حاصل با استفاده از روش مانکووا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: پس از کنترل اثر پیش آزمون، اثر عضویت گروهی بر ترکیب خطی متغیرهای وابسته معنادار بود. تحلیل های تک متغیری تحلیل کوواریانس نیز نشان داد که برنامه زوج درمانگری در مقایسه با گروه کنترل، تاثیر معناداری بر کاهش دشواری های تنظیم هیجانی (جزء خرده مقیاس اهداف) و افزایش سلامت روان (افزایش بهزیستی روانشناختی و کاهش درماندگی روانشناختی) داشته است. بحث: زوج درمانگری تلفیقی خود تنظیم گری-دلبستگی به عنوان یک درمان مفید، می تواند با گسترش ایمنی در روابط، افزایش توانایی ابراز هیجانات به صورت مثبت و سازنده و افزایش حمایت و مراقبت از یکدیگر، و نیز با حذف چرخه های تعاملی منفی و رشد صلاحیت های خود تنظیم گری زوجین برای دستیابی به اهداف خود تغییری، زمینه ای برای کاهش دشواری های تنظیم هیجانی و افزایش سلامت روان شناختی زوجین فراهم کند.
