امیدواری و خودکارآمدی ممکن است نقش سازنده و مهمی در فرایند بهبود از سوءمصرف مواد و جلوگیری از لغزشهای مکرر در طی درمان داشته باشند. پژوهش حاضر با هدف بررسی چنین نقشی، به مقایسۀ امیدواری و خودکارآمدی در معتادانِ تحت درمانِ نگهدارنده با متادون پرداخته است که گروهی از آنان بدون لغزش بودند و گروه دیگری مرتکب لغزشهای مکرر شده بودند. طرح این پژوهش، علّی مقایسه ای بود. جامعه پژوهش مشتمل بود بر معتادان مراجعه کننده به مراکز درمان نگهدارنده با متادون شهرستان خرم آباد در نیمسال اول سال 1394 . برای این منظور، از میان بیماران این مراکز، تعداد 40 نفر دارای لغزشهای مکرر و 40 نفر که بدون لغزش بودند، به صورت در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه های امیدواری و خودکارآمدی عمومی در مورد آنها اجرا گردید. نتایج تحلیل واریانس نشان داد که اگرچه گروههای مورد بررسی از لحاظ میزان امیدواری بالا بودند، اما به لحاظ این متغیر، بین آنها تفاوت معناداری نبود و تنها از لحاظ میزان خودکارآمدی تفاوت معناداری با یکدیگر داشتند. در نتیجه، برای دستیابی به نتایج درمانیِ مثبت و حفظ این نتایج، علاوه بر داشتن میزان امیدواری بالا، خودکارآمدی بالایی هم لازم است.
