فرش اثری هنری و کاربردی محسوب می گردد که برگرفته از لایه های فرهنگی اجتماعی اقوام مختلف ایران در اعصار مختلف تاریخی است، تا جایی که طرح و رنگ و نقوش و طریقه بافت هر قالی از منطقه ای به منطقه دیگر متفاوت بوده و مختص همان قوم یا منطقه است. در دوره معاصر با توجه به بحران هویت در شهرسازی، این سرمایه بصری نهفته در فرش ها می توانند به عنوان عناصری هویت بخش در تعریف فضاهای شهری معاصر به کار گرفته شوند تا هم به حس تعلق شهری و ایجاد حس مکان کمک کنند و هم فضاهای مصنوعی و بی هویت معاصر را روحی ایرانی-اسلامی ببخشند. بنابراین در این جستار توصیفی- تحلیلی با کمک روش کتابخانه ای و میدانی به شناسایی ویژگی ها و عناصر هویت بخش فرش پرداخته و سپس با در نظر گرفتن مولفه های هویت شهری سعی بر تبیین چگونگی استفاده از این عناصر در هویت بخشی به فضاهای شهری می شود. در نهایت، نتیاج پژوهش نشان می دهد فرش می تواند به لحاظ داشتن گستردگی جغرافیایی، مهیا بودن بستر تنوع و خلاقیت، هم نامی برند فرش با نام شهرهای محل بافت، وجود بناها و محله ها و خیابان های مربوط به فرش در هر شهر، نماد و نشانه های نهفته در نقوش و رنگ-ها، تناسب اقلیمی با گونه های گیاهی و جانوری به تصویر کشیده شده در نقوش فرش، خاطره انگیزی و ارتباط با تاریخ شهرفرش توان بهره گیری در القای هویت ایرانی- اسلامی به شهرهای معاصر ایران را داراست.
