فرش دستباف ایرانی از هویتی نمادین برخوردار است و ورای رنگ ها و نقوش به کار رفته در آن، مفاهیم فرهنگی و تاریخی نهفته است که در بستر آئین های بومی و تاریخ قومی منطقه بافت آن شکل می گیرد. اما امروزه، با جایگزین شدن فرش ماشینی و در اولویت قرار گرفتن مبلمان و پرده و دیگر اجزای دکوراسیون داخلی و سپس انتخاب فرش در هماهنگی با رنگ و نقش آن ها، رنگبندی و فضای خانه های ایرانی بیش از پیش با فرهنگ بومی و اصیل منطقه خود بیگانه شده و استفاده نمادین از نقوش اصیل فرش دستباف می تواند به معماری معاصر ایران، هویت ایرانی ببخشد و در مطالعات روانشناسی محیطی و سبک زندگی ایرانی مورد توجه قرار گیرد. در این پژوهش، با شیوه توصیفی-تحلیلی و با گردآوری اطلاعات به روش کتابخانه ای، چنین نتیجه می شود که نقوش به کار رفته در طرح فرش، به عنوان بخش مهمی از وجوه نمادین فرش ایران، به لحاظ روانشناسی محیطی و دانش معماری حائز اهمیت بوده و قابلیت به کارگیری در معماری معاصر را داراست.
