شهناز شهرجردی

سابقه و هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات اصلاحی و سوئینگ بر درد و عملکرد ریوی زنان مبتلا به ناهنجاری کایفوز بود. روش پژوهش از نوع نیمه تجربی بود که بصورت میدانی انجام گرفت. نمونه آماری شامل 43 نفر از زنان مبتلا به ناهنجاری کایفوز بود که به بصورت تصادفی در سه گروه کنترل، تمرینات سوئیتگ، ترکیب تمرینات اصلاحی و سوئینگ قرار گرفتند. متغیرهای تحقیق شامل زاویه کاب، میزان درد و شاخص های ریوی FEV1، FVC و FEV1/FVC در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری و ثبت شد. مواد و روش‌ها: جهت اندازه گیری زاویه کاب از خط کش منعطف، درد از پرسشنامه دیداری VAS و شاخص های ریوی از دستگاه اسپیرومتری استفاده شد. سپس پروتکل های تمرین سوئینگ و اصلاحی به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و 45 تا 60 دقیقه در هر جلسه انجام شد. گروه کنترل نیز سبک زندگی عادی خود را دنبال نمودند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک‌راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد و نتایج نشان داد که بین هشت هفته تمرین اصلاحی و تمرین سوئینگ بر زاویه کاب، درد پشت، حجم FVC و نسبت FEV1/FVC زنان مبتلا به ناهنجاری کایفوز تفاوت معنی داری وجود دارد (01/0 P<). در متغیر زاویه کاب، تمرینات سوئینگ منجر به کاهش بیشتری در زاویه کاب شد (05/0>p). در متغیرهای درد پشت، حجم FVC و نسبت FEV1/FVC، ترکیب تمرینات سوئینگ و اصلاحی در مقایسه با دیگر گروه ها منجر به بهبود بیشتری گردید (05/0>p). نتایج: نتایج این پژوهش نشان داد که هر سه مداخله (تمرینات اصلاحی، تمرینات سوئینگ و ترکیب آنها) در بهبود متغیرهای مورد بررسی موثر بودند، اما میزان اثربخشی آنها متفاوت بود. این یافته‌ها نشان می‌دهد که استفاده از یک رویکرد ترکیبی می‌تواند مزایای متعددی برای افراد مبتلا به کایفوز داشته باشد و به بهبود همه‌جانبه وضعیت بیماران کمک کند.