پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر انعطاف پذیری شناختی، بخشودگی بین فردی، خودکنترلی و کاهش خشم بهبود یافتگان کرونا انجام شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه بیماران مبتلا به کرونا در بیمارستان های شهر تهران با گذشت یک ماه از بهبودی در سال 1400 بود که با روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش(15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش تحت 9 جلسه درمان شناختی رفتاری قرار گرفتند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه انعطاف پذیری شناختی دنیس و وندر وال، پرسشنامه بخشودگی بین فردی، پرسشنامه خودکنترلی و پرسشنامه کاهش خشم استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد درمان شناختی رفتاری بر افزایش انعطاف پذیری شناختی، بخشودگی بین فردی، خودکنترلی و کاهش خشم بهبود یافتگان کرونا موثر بوده است.
