زمینه و هدف: زمین خوردن یکی از دلایل اصلی ناخوشی در سالمندان است. 13% بزرگسالان عدم تعادل خود را از سنین 65 تا 69 سال گزارش می دهند که این نسبت در افراد 85 ساله و بالاتر به 46% افزایش می یابد. بنابراین مطالعه حاضر به مرور تغییرات بیومکانیکی مربوط به تعادل در سالمندان می پردازد تا تاثیر فرآیند پیری را بر متغیرهای حفظ پاسچر مورد بررسی قرار دهد. روش بررسی: در این مطالعه مروری از مقالات منتشر شده در پایگاه های بین المللی Springer، PubMed، Sciencedirect و Elsevier استفاده شد. کلید واژه ها "سالمندی"، "تعادل"، "کنترل پاسچر"، "مرکز فشار" و "الکترومایوگرافی" به همراه کلمات کلیدی عمومی and و orبودند. مقالات از سال 1990 تا 2022 و همچنین منابع مقالات مرتبط وارد مطالعه شدند. یافته ها: افزایش سن با کاهش تعادل همراه است. هنگامی که ورودی های بینایی و گیرنده های حس عمقی دچار اختلال شده باشد 7/5 تا 4/7 برابر اختلال تعادل در سالمندان بیشتر است. همچنین در سالمندی توانایی تطابق با شرایط جدید برای بازگرداندن حفظ تعادل کاهش می یابد. خصوصا در جهت های میانی-جانبی نسبت به قدامی-خلفی چالش بیشتری ایجاد می شود که با خطر سقوط همراه است. افراد مسن به منظور حفظ تعادل به طور نامناسبی عضلات آنتاگونیست را بیشتر از میانسالان منقبض می کنند. علاوه بر این، سرعت نوسان مرکز فشار افراد مسن زمانی که روی یک سطح سفت با چشم های باز قرار می گیرند ، تقریباً 2.5 برابر افراد جوان ، و با چشم های بسته چهار برابر است. بنابراین، این دو برابر شدن تقریبی سرعت نوسان هنگام تغییر از چشم های باز به چشم های بسته روی یک سطح سفت به عنوان بازتابی از سیستم دهلیزی رو به زوال در افراد مسن تفسیر می شود. نتیجه گیری: تدوین برنامه های ورزشی مناسب به منظور بهبود و ارتقای تعادل در سالمندی همراه با روش های پیشگیری از سقوط، شکستگی ها و مرگ و میر ناشی از آن، بسیار حائز اهمیت است.
