زمینه و هدف: راه رفتن یک فعالیت روزمره معمولی و در عین حال پیچیده است. هنگام راه رفتن سیستم های عصبی، اسکلتی عضلانی و قلبی عروقی درگیر می شوند. شیوع اختلالات راه رفتن با افزایش سن بیشتر می شود؛ بطوریکه از حدود 10% در سنین 60 تا 69 سال به 60% در سنین بالای 80 سال می رسد. این اختلالات تاثیر زیادی بر استقلال و کیفیت زندگی افراد سالمند می گذارد. مطالعات فراوانی به بررسی بیومکانیکی راه رفتن از قبیل پارامترهای فضایی-زمانی، کینتیک، کینماتیک و الکترومایوگرافی سالمندان پرداخته اند. از این رو مطالعه ای سیستماتیک برای جمع بندی این قبیل پژوهش ها نیاز است. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، بررسی بیومکانیک راه رفتن در دوران سالمندی بود. روش بررسی: در این مطالعه مروری از مقالات منتشر شده در مجلات معتبر بین المللی Springer، PubMed، Sciencedirect و Elsevier استفاده شد. کلید واژه ها "سالمندی"، "راه رفتن"، "کینتیک"، "کینماتیک"، "الکترومایوگرافی" و "دینامیک" به همراه کلمات کلیدی عمومی and و orبودند. مقالات از سال 1990 تا 2022 و همچنین منابع مقالات مرتبط وارد مطالعه شدند. یافته ها: اغلب یافته های حاصل از بررسی مطالعات مختلف نشان دادند افراد مسن الگوی راه رفتن محتاطانه را اتخاذ می کنند. این الگوی راه رفتن سالمندان با کاهش سرعت راه رفتن، کاهش طول گام برداری، افزایش تغییرپذیری در زمان گام برداری، فاز نوسان کوتاه تر، عرض گام بیشتر، کاهش نرخ گام برداری، افزایش درصد حمایت دوگانه و سکون همراه هستند. همچنین کاهش اکستنسن هیپ، افزایش تیلت قدامی لگن، کاهش پلنتار فلکشن مچ پا و کاهش توان تولیدی در طی راه رفتن سالمندان مشاهده شد. نتیجه گیری: در دوران سالمندی انقباض فلکسورهای هیپ و ضعف کانسنتریک پلنتارفلکسورهای مچ پا بر الگوی راه رفتن اثرگذار است که ممکن است مکانیزمی برا افزایش ثبات سر و لگن در افراد مسن باشد.
