رضا داورنژاد

به علت پیچیدگی بیماری سرطان و مسیرهای بیولوژیک درگیر در آن، درمان موثر آن همواره یکی از دغدغه های اصلی مطالعات پزشکی بوده است. از این رو تلاشهای فراوانی برای بهبود عملکرد سیستمهای دارورسانی علیه سلولهای سرطانی به منظور افزایش کارایی و کاهش عوارض جانبی آنها شکل گرفته است. استفاده از پلیمرهای زیست تخریب پذیر مانند پلی لاکتیک اسید، پلی لاتیک گلایکولیک اسید، پلی کاپرون لاکتیک و... به عنوان نانو حامل های کارآمد در انتقال دارو همواره مورد توجه محققان فعال در حوزه رسانش هدفمند دارو بوده است. استفاده از نانو پلیمرهای ذکر شده بصورت مجزا و یا کوپلیمرهای آمفیفیلیک، سمیت داروها به علت اثر بر بافت های سالم را کاهش می دهند و اثر بخشی آنها بر علیه سلول های توموری را بهبود میبخشند. در این رساله تلاش شده است کارایی نانومیسلهای پلیمری به عنوان یک نانوحامل برای داروی لتروزول که یک مهار کننده آروماتاز است، مورد ارزیابی قرار گیرد . در این رساله از روش های In Silico و In vitro برای ارزیابی عملکرد نانومیسل های هدف استفاده شده است. در بخش In silico داده های شبیه سازی مولکولی بدست آمده از نرم افزار قدرتمند GROMACS و نتایج داکینگ مولکولی ابزار اتوداک وینا برای بررسی برهمکنش نانومیسل ها با داروی لتروزول و غشای زیستی به کار گرفته شدند. نتایج شبیه سازی مولکولی نشان داد بیشترین نفوذ و تخریب غشای سلولی در حضور PLA-PEG-FA بروز یافته و همچنین کمپلکس داروی لتروزول و نانومیسل PLA-PEG-FA دارای پایداری بیشتر و سطح انرژی کمتری بوده است. همچنین در نتایج شبیه سازی مشخص شد افزایش سطح نانومیسل که در حضور فولیک اسید مشاهده گردیده است باعث افزایش تعامل بیشتر نانو میسل با غشای زیستی می شود که داده های SEM که به منظور بررسی مورفولوژی سطحی انجام شد، نتایج شبیه سازی را تصدیق نمود. نتایج 2D density mapping نیز نشان داد که در حضور فولیک اسید، نانومیسل قدرت تخریب و نفوذ بیشتر و رسانش بالاتری از دارو را دارد که این نتایج با مشاهدات مرحله MTT که نشان دهنده قدرت بالاتر نانومیسل PLA-PEG-FA در مهار رشد سلول های MCF7 بوده است، که مقادیر IC50 بر روی سلول های سرطانی MCF-7 برای PLA-PEG-FA-LTZ برابر با ± 0.79 57 و برای PLA-PEG-LTZ برابر با ± 1.62 nM 072 می باشد. همچنین، نتایج contact angle نشان داد که میزان آب دوستی هر دو نانو میسل بسیار بهم نزدیک بوده است و مدل رهایش دارو با پیروی بسیار عالی از معادلات پپاس قابل توجیه بود. با مقایسه داده های مراحل In Silico و In vitro می توان اینگونه استنباط نمود که نانوحامل PLA-PEG-FA به شکل موثرتر از PLA-PEG در رسانش و رهایش داروی لتروزول عمل کرده است و از این رو می تواند به عنوان یک حامل ارزشمند در درمان بیماران مبتلا به سرطان سینه مورد ارزیابی بیشتر قرار گیرد.