حقوق بشردوستانه و یا به تعبیری حقوق مخاصمات مسلحانه، در مفهوم سنتی خود شاخه‌ای از حقوق جنگ است که ناظر بر مخاصمات مسلحانه بین‌المللی و غیربین‌المللی با هدف مهار خشونت و کاهش آلام بشری، صیانت از حقوق قربانیان و غیرنظامیان و اعمال محدودیت‌های نظامی در شیوه‌ها و ابزارهای مورد استفاده در مخاصمات است. موازین فوق به نحو مبسوطی در کنوانسیون‌های چهارگانه 1949 ژنو و نیز پروتکل‌های الحاقی مقرر شده است. به‌علاوه پروتکل‌های الحاقی دارای قواعدی بوده که مقررات موجود در کنوانسیون‌های چهارگانه را به نحوی در ابعاد گوناگون تحت پوشش قرار می‌دهند. بدین لحاظ پیوستن و نیز رویکرد دولت‌ها نسبت به رعایت مقررات موجود در آن‌ها حین مخاصمات مسلحانه مورد اهتمام است. این در حالی است که جمهوری عربی مصر، در تصویب پروتکل‌های الحاقی به کنوانسیون‌های ژنو، ضمن ابراز حداقل سطح حمایت قانونی و حقوقی خود، نسبت به اعلام تعهد خود در رعایت کلیه مفاد پروتکل‌های الحاقی وفق رفتار متقابل تأکید نمود که از حق واکنش در برابر هرگونه نقض تعهدات تحمیلی توسط هر یک از طرفین دفاع می‌کند. به‌هر روی، این مقاله ضمن اتخاذ رویکرد اسنادی با روش توصیفی تحلیلی، مبادرت به بررسی مقررات موجود در کنوانسیون‌های ژنو نموده و درصدد ارائه تحلیلی از چارچوب ظرفیت قلمرو حقوقی ایران با نگاهی به رویکرد جمهوری عربی مصر نسبت به موازین مقرر در پروتکل‌های الحاقی خواهد بود.
