اگر توسعه یافتگی را یک امر نسبی بدانیم تلاش برای رسیدن به توسعه یک امر قطعی است. کوشش برای بهبود و پیشرفت ، هدف اولیه هر نظام و سیستم و حتی هر خانواده و هر انسان میباشد. یکی از اهداف برنامه ریزان و سیاستگزاران تخصیص و توزیع بهینه اعتبارات و امکانات بین مناطق از یک طرف و از طرف دیگر تهیه و تدوین یک الگوی مناسب با هدف دستیابی به عدالت اقتصادی و اجتماعی و ایجاد یک رشد اقتصادی معقول و واقعی می باشد. یکی از مواردی که در سند چشم انداز جمهوری اسالمی ایران بر آن تاکید شده است توسعه یافتگی همراه با عدالت اجتماعی و حفظ کرامت و حقوق انسانها است برای رسیدن به این امر مهم ترسیم سیمای اقتصادی ، اجتماعی، فرهنگی ، هر منطقه با استفاده از اطلاعات و آمارهای موجود که معرف شاخص های توسعه یافتگی باشند از اهمیت بسزایی برخوردار می باشد، بنابراین برای هر برنامه ریزی شناخت وضع موجود و بررسی وضعیت اقتصادی و اجتماعی و حرکت بسوی وضع مطلوب یک امر حیاتی است. لذا اولین گام برای مطالعه پدیده های مکانی با ویژگیهای متعدد، رتبه بندی آنها در گروه های مشابه است. بنابراین رتبه بندی ابزاری است برای سازماندهی اطلاعات گوناگون برای فهم آسانتر مطالب، در این مطالعه با استفاده از شاخص های اقتصادی- اجتماعی رتبه بندی استان ها طی سال های 1380تا1391 با روش تاپسیس و آنتروپی انجام شده است .
