محسن نظری فر

چکیده: زمینه و هدف: تمایز یافتگی اشاره دارد به عملکرد فکری خودمختار در زمان های استرس، انعطاف پذیری هیجانی و مستقل بودن، داشتن قدرت مقابله با استرس و سازگاری عاطفی و منطقی. رضایت زناشویی هم به عنوان مهم ترین شاخص در روابط زناشویی در نظر گرفته است که چگونگی آن می تواند دوام و پایداری یک رابطه را پیش بینی کند. درمان متمرکز بر هیجان یک درمان ساختاریافته، مبتنی بر تکنیک های تجربی و بر اساس فلسفه اصالت هیجان است. این درمان بر بازسازی پردازش هیجانی، جهت کمک به مردم در تبدیل درد هیجانی و حل مشکلات رابطه ای و رفتاری تمرکز دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش رویکرد هیجان مدار به شیوه گروهی بر افزایش تمایز یافتگی و رضایت زناشویی زنان متاهل بود. روش پژوهش: روش پژوهش نیمه آزمایشی دو گروهی (آزمایش و کنترل) با سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان متاهل شهرستان اندیمشک و نمونه آماری این پژوهش شامل 30 نفر از آنان بود که ابتدا به صورت دردسترس انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل شاخص رضایت زناشویی هادسون (IMS) و پرسشنامه تمایزیافتگی اسکورن و فریدلندر (DSI) بود. برای گروه آزمایش 8 جلسه مداخله تقریبا دو ساعته درمان هیجان مدار مبتنی بر مدل الیوت و همکاران اجرا شد ولی گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. از آماره های توصیفی و آزمون های تحلیل کوواریانس یک متغیره و چند متغیره با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 25 برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان هیجان مدار به شیوه گروهی بر بهبود ابعاد تمایز یافتگی که شامل واکنش پذیری هیجانی، جایگاه من، گریز هیجانی هم آمیختگی با دیگران و همچنین رضایت زناشویی زنان متأهل اثربخشی معناداری دارد (01/0>P). نتیجه گیری: نتیجه پژوهش بیانگر این است که درمان هیجان مدار با مورد مداخله قرار دادن طرح های هیجانی با استفاده از تکنیک های مانند همدلی، پذیرش، انعکاس و صندلی خالی می تواند آسیب های دلبستگی و هویت را که در هسته طرح های هیجانی قرار دارند را ترمیم کند و زمینه رشد فرد در تمایز یافتگی و بهبود رضایت زناشویی را فرآهم آورد. بنابراین توصیه می شود که درمانگران از نتایج بدست آمده جهت کمک به حل مشکلات نارضایتی ز