نشانه شناسی حاصل درک نوینی از نسبت میان زبان و واقعیت است و می توان آن را بررسی، تحلیل، و تفسیر کنش دلالت پردازیِ پدیده های جهان انگاشت. در چند دهۀ اخیر، با بسط حوزۀ فعالیت نشانه ها از متن های کلامی به غیرکلامی (تصویر، موسیقی، فضا، و حتی کنش های اجتماعی) و بازتعریف مفهوم «نشانه» در اصطلاح «گفتمان»، پهنۀ این نظریه فراخ تر و بقای آن ممکن تر شد. طیف جستارهای این مجموعه شاهدی کافی بر این مدعاست. مجموعه مقالات حاضر، برای نخستین بار در ایران، داستان نشانه شناسی را در صد سال اخیر به روایت مقالات کلیدی نشانه شناسان تأثیرگذار به نمایش گذاشته است. مقالات بخش نخست مبانی، تعاریف، و تاریخچۀ نشانه شناسی را معرفی می کنند. در بخش دوم، نظریه پردازان به خاستگاه نخستینِ این دانش در زبان شناسی پرداخته اند. چرخش از زبان شناسی به مطالعات ادبی موضوع جستارهای بخش سوم است. بخش چهارم کاربستِ مطالعات نشانه شناسی را در گونه های هنری به نمایش می گذارد و دو جستار بخش پنجم دربارۀ چالش هایی است که تعریف نشانه و نشانه شناسی در دهه های اخیر با آن روبه رو شده است.
