نقد ابوالفضل حرّی بر کتاب از اشارت های دریا: بوطیقای روایت در مثنوی معنوی (تألیف حمیدرضا توکلی) نقدی است بلند و موشکافانه، و حاصل خوانش سنجشگرانه و ژرف کاویِ دقیقِ این پژوهنده حوزه روایت شناسی. غرض من از نوشتن این یادداشت کوتاه به هیچ رو نقدکردنِ این نقد نیست، بلکه صرفاً می-خواهم به دو تناقض یا، دقیق تر بگویم، دو ترکیب متناقض نما در آن اشاره بکنم. تناقضِ نخست در عنوان این نقد به چشم می خورد: «روایت شناسی معنوی» (که، البته، چندجای متن مقاله هم آمده است)؛ و تناقض دوم در ترکیب «روایت شناسی پساساختارگرا» (194) (حرّی از توکلی ایراد می گیرد که چرا «روایت شناسی ساختارگرا» را از «روایت شناسی پساساختارگرا» متمایز نکرده است).
