مقوله توسعه یکی از مهم ترین مشغله های فکری و عملی در کشورهای در حال توسعه تلقی می شود. اهداف یا برنامه های توسعه، با عناوین، طرح ها و الگوهای توسعه در صدد ایجاد خلق زندگی بهتر برای اعضای جامعه جهان سومی اند. در سال های پس از جنگ جهانی دوم و از دهه 1960 میلادی توسعه، بزرگ ترین و عالی ترین هدف کشورهای غیرغربی در رسیدن به رشد اقتصادی و مدرنیزاسیون تصور شده است. پس از مدتی و با نمودار شدن نتایج منفی حاصل از به کارگیری آن، توسعه با انتقاداتی در عرصه عمل و نظر مواجه می شود. در سال های پس از 1990، منتقدین از بستری فلسفی و نظری و بر پایه آموزه های پست مدرن " اهداف و غایات" توسعه را نشانه می روند. تا این زمان معنا و هدف توسعه، واحد و یکسویه تلقی می شد ولی از این پس و به تمسک از نوع معرفت شناسی نسبی گرا و ناهمگون پست مدرن، مفهوم توسعه نیز از معنای تک گویانه خود تهی می شود و شالوده فراروایت توسعه فروپاشیده می شود. این مقاله نیز سعی نموده است با بررسی تحول مفهومی توسعه، آن را درون گفتمان پست مدرن مورد توجه قرار دهد و به بررسی معرفت شناسی توسعه در فضای نظری پسامدرن بپردازد.
