یکی از روش های بسیار مهم مطالعۀ تأثیر ساختارهای سیاسی، جنسیتی و فرهنگی در مدیریت سیاسی زنان استفاده از تجارب زیستۀ بانوان کنشگر سیاسی در سطوح کلان است. برخی از ویژگی های سیاست ورزی و مدیریتی زنان در حوزۀ تصمیم گیری و تصمیم سازی کلان با بررسی عوامل، موانع، و زوایای حضور زنان در عرصه های مدیریتی کشور آشکار می شود. این مطالعات می تواند پاسخ گوی بسیاری از پرسش ها و ابهام ها در خصوص روی نیاوردن جریان اصلی سیاست به زنان در مدیریت های کلان کشوری باشد. پژوهش هایی که تاکنون انجام شده عوامل برون جنسیتی متعددی چون موانع ساختاری، فرهنگی و سیاسی را شناسایی و معرفی کرده اند اما پرسش اصلی در مرحلۀ کنونی این است که چه عوامل درون جنسیتی ای و چه ویژگی ها، ارتباط ها و استراتژی هایی در شیوه های سیاست ورزی زنان بر موانع برون جنسیتی مدیریت سیاسی آنان افزوده شده و وضعیت کنونی اقبال نداشتن به حضور زنان در سیاست گذاری و تصمیم گیری را موجب می شود؟ برای پاسخ به این پرسش دو مرحلۀ پژوهشی مدنظر قرار گرفت: در مرحلۀ اول با اتخاذ روش مصاحبۀ نیمه ساختاریافته با زنان نخبۀ سیاسی و تحلیل کیفی داده ها از طریق کدگذاری به روش استراوس و کوربین، مؤلفه های متعددی شناسایی شد که ناظر بر اقسام رویکرد به سیاست، استراتژی های مدیریتی، فشارهای سیاسی و جنسیتی، تربیت سیاسی و رقابت سیاسی، بررسی موانع و محدودیت ها است؛ در مرحلۀ دوم از روش پژوهش کیو برای استخراج عوامل معنادار و مدل های مختلف مدیریت سیاسی زنان استفاده شد. نتایج این مرحله به شناسایی سه مدل مدیریت سیاسی انجامید که شامل دو مدل در مشارکت کنندگان اصلاح طلب و یک مدل در مشارکت کنندگان اصول گرا است که باوجود برخی اشتراک ها، نقاط افتراق و تمایزبخش متعددی در نوع نگرش و ارزش های مرتبط با مدیریت سیاسی دارند.
