شخصیت یکی از اجزاء مهم قرارداد در همه سیستم های حقوقی است. این مقاله تأثیر شخصیت در قراردادها را در دو سیستم حقوقی ایران و انگلیس مورد بررسی قرار می دهد. در برخی قراردادها شخصیت نقش مهمی را ایفاء می کند از قبیل نکاح و عطایا اما در قراردادهای دیگر این تأثیر اینگونه نیست. در ماده 201 ق.م ایران مقرر شده که :«اشتباه در شخص طرف معامله به صحت معامله خلل وارد نمی آورد مگر در مواردی که شخصیت طرف علت عمده انعقاد عقد بوده باشد.» همچنین برطبق حقوق کامن لا علت، مهم است. به عبارت دیگر وقتی اشتباه در شخصیت طرفین رخ دهد به عنوان اشتباه در جوهر و اساس قرارداد(mistake fundamental) است که می تواند همه اینگونه قراردادها (قراردادهایی را که شخصیت علت عمده ی انعقاد عقد است) را مخدوش نماید. زیرا در این قراردادها شخصیت از اجزاء اساسی است که پایه ی انعقاد عقد را تشکیل می دهد و عدم آن (نبودن شخصیت مقصود) موجب بطلان قرارداد می شود. این گفته دقیقاً مصداق گفته فقهاست که از این مورد تعبیر به وصف جوهری و ذاتی می کنند.
